Vorige week hebben we afscheid genomen van Juul van Tol. Sinds 2016 speelde Juul bij onze groep in Rotterdam-Prins Alexander. Na even de kat uit de boom gekeken te hebben, werd ze een zeer betrokken en enthousiast lid en genoten wij van haar talent.
We wisten dat de repetities en uitvoering van de voorstelling ‘Carpe Diem’ vorig jaar zwaar waren voor haar en pasten ons zoveel mogelijk aan. Ze kwam altijd want ze bleef zeggen: “Waar anders heb je zoveel lol met elkaar?“
We leerden de opstandige kant van Juul kennen door haar bijdragen aan de voorstelling ‘Deelname verplicht!’ Bijvoorbeeld in haar monoloog over de periode dat ze leerling verpleegster was en de baby’s knuffelde terwijl dat niet mocht omdat de baby’s hard moesten worden. “Ze lieten me overplaatsen naar de ongevallenpolikliniek. Daar zou ik wel hard worden. Ik ben niet hard geworden. We mogen nooit hard worden.”
Juul kon ook ontzettend grappig zijn. Voor de talkshow ‘Praten met Patricia’ verzon ze het onvergetelijke personage To, een dwarse Rotterdamse die alleen nog maar van vogeltjes hield.
De wijze Juul dragen we dagelijks met ons mee. De Juul die zichzelf verbond met anderen, nooit aan de oppervlakte bleef. De liefde die zij bij zich droeg hebben wij mogen omarmen.
Haar slotmonoloog uit ‘Vergeet de tijd’ is in ons hart gegrift:
Je hebt vooral jezelf nodig.
Alles zit in jezelf.
Als je dat niet omploegt
Zaden geeft.
Water geeft.
Dan gebeurt er niets.
Jij moet het doen.
Jij moet ervoor zorgen dat er iets gebeurt.
Probeer het maar.
Probeer het nu maar.
Jij moet het doen.
Dag lieve Juul
